A new social media website www.popmingle.com

www. http://popmingle.com/ is a social media website launched in Mar 2013, and enables to get connected with people who are located within a specific location.  The location context is identified by capturing the IP address of the user, with the help of a 3rd party geographical script called Maxmind GeoIP City which is used to identify the  geoIP city name, and location coordinates. The differentiating factor about this website is that the users of this site do not have to sign up or register to use it. It allows posting the status and allows introducing about oneself. Photos and videos can be uploaded and one can communicate with other using a webcam also. One unique feature of this site is that it allows updating a post which was posted earlier. It allows chatting with people whom you know and it has many interactive options. It displays the distance between the person who are online and others in the friends list. Though it may look like similar facebook, it seems to have many unique features and allows one to connect with facebook, twitter from this website.  The”about” tab has FAQ section to understand about the website and its features.  The good thing about this web site is that it allows the user to edit their posts and the relevant posts will be stored in their server until it is deleted. Hence the user owns their data, photos or any media content unlike other social media websites which is a major differentiation of this website. 

Happiness

Human kind wants to make themselves happy always. To keep up the happiness, they do many things. At times they live in miserable situations to live happily ever after.
But at miserable time too, to live happily and make the body and soul happier, they need to tune themselves.

என் இனிய திருப்பதி வெங்கடேஷ்வரா!!!

தாயின் கர்ப்பகிரஹத்திலிருந்து நான் வெளியேறிய அன்று ஆரம்பித்த
Push!!! Push!!! Push!!!
உன்னை தரிசித்து
உன் கர்ப்பகிரஹத்திலிருந்து ஒவ்வொரு முறையும் நான் வெளியே வரவும் கடும்
Push!!! Push!!! Push!!! செய்ய வைக்கின்றாயே!
இது முறையா?

தர்மத்தில் தரிசிக்க வரும் கூட்டம், எம்மைப் போல் கையூட்டு கொடுத்து வரும் கூட்டத்தோடு இணையும்
கட்டத்தில்
தர்மங்கள் ஏன் அதர்மங்களாகி எம்மை இம்சிக்கின்றது?
இந்நிலை மாறுமா?
எம் அடுத்த தலைமுறையும் தலைமுடி இறக்கி
அதர்மங்களை சந்திக்கும் நிலை வேண்டுமோ?

கருவறைகளும் பள்ளியரைகளும் மடப்பள்ளிகளும் கொழிக்கும் உனது கோவிலுள்
கழிவறைகள் இல்லாதது முறையோ?
பல மணி நேரம் கால் கடுக்க, முகம் கோண, மனம் வெதும்பி உன்னை தரிசித்து
வரும் உன் பக்தனுக்கு நீ காட்டும் பிரசாதப் பரிவு என்னை வியக்க வைக்கின்றது!
ஆனால்
பல மணி நேரம் நின்று உன்னை தரிசித்த உன் குழந்தைகள்
உடலுள் உள்ள இயற்க்கை கழிவை அடக்கி உன் பிரசாதம் உண்ட பின்
வெளியேற இயலுமோ?

மாற்றங்கள் கொண்டு வர மனிதனுக்கு சொல்லித் தர தேவையில்லை!
IIT களும், IIM களும், நிறைந்த நம் நாட்டில்
அறிவிற்கு பஞ்சமில்லை...
அளவு கடந்த அறிவாளிகள், கடல் கடந்து ஏற்றுமதி செய்யப்படுவதால்
ஆளின்றி தவிக்கிறோம்
மாற்றம் கொண்டு வர!

வெங்கடேஷ்வரா!!! எம்மை காப்பாற்ற உன்னாலும் முடியாது!!!

Lateral Thinking

எனக்கு சத்குரு சமீபத்தில் விஜய் டிவி பேட்டி ஒன்றில் சொல்லிய கதை ரொம்பவும் பிடித்தது.

கிருஷ்ணதேவராயர் ஒரு நாள் கலை நடை பயிலுவதற்கு காட்டு வழியே சென்று கொண்டிருந்தார். அப்போது ஓர் வெள்ளை முக்காடு போட்டுக் கொண்டு ஓர் உருவம், பெரிய மரத்தின் பின் நின்று கொண்டிருந்ததது. ராஜா அந்த உருவத்தை முன்னே வரும்படி ஆணையிட்டார். உருவமும் முன்னால் வந்து நின்றது. ராஜா தன்னை பார்த்து ஏன் ஒளிந்து இருக்கிறாய் என வினவ, அந்த உருவம் தான் ஒரு வண்ணான் எனவும், அவன் காலை வேளையில் ராஜா முன்னால் வரக்கூடாது என்றும் ஒளிந்து இருப்பதாகவும் சொன்னான். இதை ஆமோதித்த ராஜா கிடு கிடு வென திரும்ப அரண்மனை அலுவல்களை பார்க்க ஓடி விட்டார். அரன்த்மனையில் சிறிது நேரத்திற்கு பிறகு, அவருக்கு காலை உணவு, ஏதோ காரணத்தினால், செரிக்காமல், வயிறு வலிக்க ஆரம்பித்து விட்டது. யோசித்த ராஜா, இதற்கு, தான் காலையில் வண்ணான் முகத்தில் விழித்ததே கரணம் என எண்ணி, வண்ணானை வரச் செய்து, அவனுக்கு மரண தண்டனை விதித்து விட்டான். அப்போது , தெனாலி ராமன் அங்கே வர, அழுது கொண்டிருந்த வண்ணானைப் பார்த்து, என்ன ஆயிற்று என கேட்டான். வண்ணான், நடந்ததைக் கூறி, நான் என்ன தவறு செய்தேன், ராஜாதானே என்னை முன்னே வரச் செய்தார் என சொல்லி, தன குடும்பம் தான் இல்லாமல் என்ன செய்யும் எனப் புலம்பலானான். தெனாலியும் எதைக் கேட்டு விட்டு, சரி இரு பார்க்க்கலாம் என கூறி விட்டு, தானும் ஒரு முக்காடு போட்டுக்கொண்டு, ராஜா முன்னால் போய் அமர்ந்தான். இதைப் பார்த்த ராஜா என்ன இது என நகைத்தான். தெனாலி, ராஜா, நீங்களோ, ஒரு பார்வை வண்ணானைப் பார்த்ததில் வயிறு கேட்டு விட்டது என்கிறீர்கள், வண்ணனோட தலைவிதியை பார்த்தீர்களா உங்களை அவன் காலையில் பார்த்ததில் அவனுக்கு மரண தண்டனையே கிடைத்து விட்டதே... அதனால் உங்களைப் பார்த்தால் எனக்கு என்ன நேரமோ என்று கேட்டன். தெனாலியின் இந்த கேள்வியை கேட்டு, ராஜா திகைத்து போய் விட்டான். இறுதியில் தனது மூட நம்பிக்கையை உணர்ந்து, வண்ணானை விடுதலை செய்து, வீட்டுக்கு அனுப்பி வைத்தான்.

நமக்கு எது நடந்தாலும், அது நம்முடைய நடவைக்கையாலேயே.. எப்படி அடுத்தவர் மீத்து பழி போட்டு மனதை திருப்தி பண்ணிக் கொள்ள முடியும்?
இதனால், நரி முகத்தில் விழித்தல் நல்லது நடக்கும், பூனை குறுக்கே வந்தால், தீயது நடக்கும் என்பதெல்லாம் பொய், மூட நம்பிக்கை என்கிறார் சத்குரு...
ஆனால், பாழும் மனம், சில சமயம், நமது நல்லது கெட்டவைகள் நடப்பதை அடுத்தவர் மேல் ஏற்ற தயங்குவதே இல்லை. என்ன சொல்கிறீர்கள்?

மைனா !!!

என்னை வெகுவாக கவர்ந்த படம்.
இந்த படத்தில் வரும் கதாபாத்திரங்கள் அனைத்துமே ஒரு தனிப்பட்ட முறையிலேயே அமைக்கப்பட்டு இருக்கிறது.

தெனாவெட்டான எதற்கும் உபயோகப்படாத அப்பா!
புருஷனை இழந்து அப்பா வீட்டிலேயே ஒட்டிக்கொண்ட அக்கா! அவள் தன் தகப்பனுக்கு தீபாவளிக்கு துணி எடுத்துக் கொடுத்ததை அப்பா பீற்றி கொள்ளும் காட்சி நிஜமாகவே நெஞ்சை கவர்ந்தது.
எப்படியோ நல்ல விதமாக தன மகளை வளர்த்து கட்டிக் கொடுக்க நினைக்கும் குருவம்மா!
அழகான சுருள் சுருளான அவள் வார்க்கும் பணியாரங்கள்!
எதற்கும் அடங்காத கதாநாயகன், மைனவையே மனைவியாக, தாயாக, குழந்தயாக பாவிக்கும் சுருளி !
வெர்நியர் அளவு கோலை பற்றி வெள்ளந்தியாக அவன் கேட்கும் கேள்வி!
இரவு முழுதும் சைக்கிள் ஒட்டி மைனாவை, டைனமோ வெளிச்சத்தில் படிக்க வைக்கும் நெகிழ்ச்சி!
கதாநாயகனைப் போலவே தானும் ஒரு ஹீரோ போல் வரும் ஒரு சிறுவன் !
ஊருக்கு போலீஸ் ஆக இருந்தாலும் வீட்டில் மனைவியை அடக்கி ஆளத் தெரியாத சேது!
கணவன் நிலை தெரியாது, தன் அம்மா வீட்டு வறட்டு பிடிவாதம் தாங்கி வாழும் அவசரகுடுக்கை சேதுவின் மனைவி !
மனைவி மேல் கடும் பாசம் வைத்திருக்கும் ஏட்டு!
வெறும், ஒரு நிமிடம், கைத்தொலை பேசியிலேயே மனதை கவரும் ஏட்டின் மனைவி!
சுனாமியே வந்தாலும் குடித்து விட்டு அலையும், பஸ்ஸில் வரும் கதாபாத்திரம் !
வாழ்க்கையை ஒரு சிறிய விபத்திலேயே புரிய வைக்கும் அந்த பேருந்து!
அழகும், பொறுமையும் ஒன்றாக குடியிருக்கும், சுருளியை தவிர உலகில் வேறொன்றும் அறியாத மைனா!
எனக்கு பிடிக்காத. நான் விரும்பாத, ஆனால் வெகு எதார்த்தமான முடிவு!

எலியட்ஸ் கடற்கரையில் நடை பயிற்சி

எலியட்ஸ் கடற்கரையில் இன்று நடப்பதற்கு சென்றேன். கொஞ்சம் கூட்டம் அதிகம் தான் . ஆனால் வெகுவாகவே மனதை கவர்ந்து விட்டது.

ஒரு மணி நேரம் போனதே தெரியவில்லை. நமது சென்னை நமது சென்னை தான். இரண்டு வாரம் முன்பு பாண்டிசெர்ரியில் கிடைக்காத ஒரு திருப்தி இன்று சென்னையிலேயே கிடைத்து விட்டது!!!

பெண்மை

சோகத்தின் விளிம்பில் என் கண்ணீர் தானாக உருண்டோடியதைக் கண்டு எனக்கே ஆச்சர்யமாய் உள்ளது!

எதற்கு இப்படி ஒரு மன நிலை?

என்னுடைய வயது கூட என்னை தடுக்கவில்லை ?

என் மனம் எப்போது இவ்வளவு பலஹீனமானது?

இதுதான் பெண்மையின் இலக்கணமோ?

என் மன வானில்!

என் மன வானில்
சிறகடிக்கும் சில்லென்ற நினைவுகள்
அழ வைக்கும் கசப்புகள்
எப்போதும் அலை பாயும் மன ஓட்டங்கள்......
என்று மாற்றி மாற்றி என்னை சித்திரவதை செய்துசிதரடிக்கின்றதே!

வானில் நிலவும் இருக்கிறது
புள்ளியாய் தெரிந்து மறையும் நட்சத்திரமும் இருக்கிறது
கார் மேகங்களும் இருக்கிறது!

மனதில் குளிர்ந்த நினைவுகளும் இருக்கிறது
கரும் புள்ளிகளாய் கசப்புகளும் இருக்கிறது
வாழ்க்கை ஓட்டத்தின் கார் மேகங்களும் இருக்கிறது!

நல்ல நினைவுகளை குளிர்ந்த நிலாவாகவும்
மன ஓட்டங்களை பார்வையில் நிலைக்காமல் மறைந்து போகும் நட்சத்திரமாகவும்
கசப்புகளை கலைந்து போகும் மேகமாகவும்
பாவிக்க கற்று கொண்டிருக்கிறேன் !!!
மிகக் கடினமாகத்தான் இருக்கிறது!

அங்காடி தெரு!!!!

அங்காடி தெருவில்
என் உணர்வுகளை காசாக்கி நல்ல காதல் கவிதையை
வாங்கி வந்தேன்

இனி சரவணா stores சென்றால் அங்கே உலாவும் கடை பணியாளர்கள் என் நன் மதிப்பை கட்டாயம் பெறுவார்கள் என்பது உறுதி......

Basic Human Rights என்று ஒன்று இருப்பதை இது போன்ற கடை முதலாளிகளுக்கு படம் போட்டு காட்டி விட்டார் வசந்தபாலன் .....

அஞ்சலி அழகிய கவிதையாய் உலா வருகிறார்... அருமையான நடிப்பு... நிறைய இடங்களில் நம்மை அழ வைக்கிறார்...

இப்படி கூட ஒரு வயிற்று உணவிற்கு அடித்துக் கொள்ளும் அகோர நிலைமையா நம் சென்னையில்? அழுகிறது மனம்.

ஏ கடை முதலாளிகளே !! கொஞ்சம் இறக்கம் காட்டுங்கள்... மனம் இறங்கி ஏழைகளையும் கொஞ்சம் வசதிகளோடு, அவர்கள் உணர்வுகளுக்கும் மதிப்பு கொடுத்து வாழ விடுங்கள்....

அங்காடி தெருவில் விற்பவை அனைத்தும் அனைவருக்கும் இல்லை... "Life style" சென்று 1000 ரூபாய்க்கு teddy bear வாங்கும் கூட்டத்திற்கு இல்லை இந்த அங்காடி..........

----------------------------------------------------------------------------------------


-------

காயமே இது பொய்யடா.... இது காற்றடைத்த பையடா!!!

என் மனது காயப்படும் போது அழுகிறது
அது காயப்படுத்தியவ்ருக்கு தெரிவதில்லை.........புரிவதுமில்லை
காயபட்டிருக்கிறது என்று தெரியப்படுத்துவது
அவசியமா என்றும் தெரியவில்லை
காயங்களுக்கு நல்ல மாற்று மௌனமே என்று நினைக்கத் தோன்றுகிறது.......
எதிர்பார்ப்புகள் நிறைந்த வாழ்க்கையில் ஏமாற்றங்களையும் எதிர் கொள்ள வேண்டிய பக்குவம் மௌனத்தில் கிடைக்குமோ என்று ஏங்குகிறேன்.....

யார் மேல் தவறு?

மாலை 4 மணி. வெகு மிதமான traffic. எதற்கோ வீட்டிற்கு போக வேண்டும் போல இருந்தது. அலுவலகத்தில் சொல்லி விட்டு கிளம்பினேன். காரை எடுத்து office வாசலில் இருந்து வெளியே வந்து சிக்னல் அருகாமையை பார்த்து, 4 நொடிகள் இருப்பதை கவனித்து, காரை எப்படியும், சிக்னலில் நிறுத்த வேண்டியிருக்கும் என judge செய்து மெதுவாக வந்து நிறுத்தினேன். ஒரு நொடிதான் ஆகியிருக்கும். டமார்ர்ர்ரர்ர்ர்ர் ........என்ன நடக்கிறது திரும்பி பார்க்கவில்லை நான். எதற்கோ steering wheel ல் இருந்து கையை எடுத்து விட்டேன், கால் எதற்கோ accelerate செய்கிறது மெதுவாக....எனது இடது பக்கமும் வலது பக்கமும் சிக்னலுக்காக wait செய்பவர்கள் எதற்கோ, முன்னே வா முன்னே வா, என்று கூப்பிடுகிறார்கள். எப்படியோ, கார் நகர்ந்து முன்னே வந்து அந்த triangular park முன்னாடி நிறுத்திவிட்டேன். சிக்னல் விட்ட வுடன் 19D பஸ் டிரைவர் பஸ் உள்ளே இருந்த படியே கையை அசைத்து அவன் மேல் ஒன்றும் mistake இல்லாத மாதிரி சைகை செய்தான். நான் அவனை கீழே வரச் செய்து "சிக்னலில்" நான் பாட்டுக்கு "தேமே" என்று தானே நின்று கொண்டிருந்தேன் (வடிவேலு style ல் தேடி வந்து மோதுவான்களோ ?!!?) நீ எதற்கு இவ்வளவு வேகமாய் வந்தாய் என்று கேட்டேன். இதற்கிடையில் , இவரை mobile ல் கூப்பிட்டு கூப்பிட்டு வெறுத்து போய் விட்டேன். இவர் ஒரு training ல் மாட்டிக் கொண்டு phone ஐ எடுக்கவேயில்லை. ரொம்ப மனம் வெறுத்து என்ன செய்வது? என திருப்பி திருப்பி இவரை கூப்பிட்டுகொண்டே இருந்தேன். பஸ் டிரைவரும் கண்டக்டரும் வேணுமென்றால் ஒரு 100 ருபாய் கொடுக்கிறோம் என்று compensation mode க்கு என்னை அழைக்க , வாழ்க்கையே வெறுத்து விட்டேன் நான். கூட்டம் கூடியது. கார் வேறு திறந்து கிடக்கிறது, கிட்டத்தட்ட கார் trunk என்னப்பார்த்து அழுவது போல் இருந்தது. திறந்து கிடக்கும் காருக்குள் laptop வேறு. நேரம் ஆக ஆக என்னை லேசாய் பயம் வேறு தொற்றிக்கொள்ள, படபடப்பு உச்சக்கட்டத்திற்கு செல்கிறது. சிறிது நேரம் , கழித்து, அவரே என்னை அழைத்து அவர்கள் இருவரும் government servants... விட்டு விடு அவர்களை பிழைத்து போகட்டும், என்று சொல்ல, பஸ் டிரைவர் என் கால்களில் "டபக்" கென்று என் கால்களில் விழுகிறான். என்ன செய்ய?
அவர்களை மன்னித்து விட்டு விட்டு, லொட லொட வெனும் ஆடும், அக்கு வேறு ஆணி வேறு என சொல்வோர்களே அது போல, காரை எடுத்துக் கொண்டு, 2nd gear லேயே வீட்டிற்கு மெதுவாக வந்து சேர்ந்தேன்.

நினைத்து பார்க்கையில், என் காரின் முன்னாடி, வேறு ஏதாவது vehicle நின்று இருந்தால், நிச்சயம், எதாவது அசம்பாவிதம், நடந்திருக்கும் எனவே நினைக்கிறேன். இன்னும் படபடப்பு அடங்கவேயில்லை.

நானும், மற்றவர்கள் போல் , சிக்னலை skip செய்திருந்தால், இந்த துரதிர்ஷ்டம் நிகழ்ந்திருக்கதோ என ரொம்பவே நினைக்கிறேன்.

சொல்லுங்கள் யார் மேல் தவறு?

Very unfortunate..............

Lost Ring

We all had a fun trip to vedanthangal yesterday. Hey..it was real fun. Kids enjoyed and usual fun and enjoyment along with puking feelings of kids etc..in the car.

The car approached vedanthangal, and my sister's son puked.......oh..my...Ok..stop the car...wash, change etc....

At vedanthangal, resume the fun and enjoyment...My sis face was not so good..

Asked her whats the matter... she told me slowly, that she lost her ring somewhere and that too, it is her engagement ring....oh my..i felt bad..

Vedanthangal birds were good and i felt those birds looked very smart and stayed in one place without going around and disturbing us.

Finally we had to return back... some one gave an idea of searching for the ring at the place where my sis's son vomitted and we all searched.........here..there..over the bushes ... over the service road....

ohhh... there in the middle of the road...one glitter .... yeah...all that glittered was gold ..

my sis spotted the lost ring... great job by the family.

returned back home with great joy...

திருமண ரிசெப்ஷன்

இப்போதெல்லாம் திருமண ரிசெப்ஷன் என்று போகிறோம்.
நன்றாக வரவேற்கிறார்கள்.
போய் அமர்கிறோம்.
மாப்பிளை வந்து சேரில் அமர்கிறார்
மணப்பெண் வர நேரமாகிறது
மக்கள் சல சலவென பேச ஆரம்பிகிறார்கள்
மணப்பெண் வர ஏன் நேரமாகிறது? மக்களிடம் ஒரு எதிர்பார்ப்பு.., இருப்பு கொள்ள முடியாது, ஒரே விசாரிப்பு...அதற்குள் ...
ஓஒ, பியூட்டி பார்லரிடமிருந்து வர நேரமகிரதாம் என்றார் பக்கத்திலிருந்தவர்..........
மணப்பெண் வந்து மாப்பிளையின் அருகில் உட்கார, மக்கள் கூட்டத்தின் இடையே ஒரே பரபரப்பு....
எல்லோரும், ஒரு லைனில் நிற்க, வேறு வழியில்லாமல், நாங்களும் நின்றோம்.
லைனில் நின்று, கல்யாணப் பரிசைk கொடுத்து விட்டு, வீடியோவிற்கு போஸ் கொடுத்து, நாடகத்தனமாக சிரித்து, நகர,
சாப்பிடும் இடத்த்தில் ஒரே அமளி துமளி....
ஓஓ, மக்க்களை சரியாக கூட சாப்பிட விடாமல், பின்னாடியே அவர்களை பார்த்துக்கொண்டிருக்கும் நிலைமை...சாப்பிட இடம் பிடிக்க வேண்டுமாம்...........
இது என்ன ரிசெப்ஷன் .......
பொருமையில்லா மக்கள்
அடங்கா கூட்டம்
சிறிய கூடம்...
டாடி மம்மி வீட்டில் இல்லே என்று இன்னிசை என்கிற பெயரில் , அலறும் பாடகர்கள்.........
அலுத்து விட்டது எனக்கு.........
உங்களுக்கும், இம்மாதிரி அனுபவம் உள்ளதா ?

ஒரு சின்ன நெருடல்...

அழகிய பூங்கா............
காலை நடை பயிற்சி ...........
அன்பான கணவன் தத்தி தத்தி நடக்க, ஆசையுடன் கைப்பிடித்த மனைவி உடனே வர......
கணவன் நடக்க மனைவி துணைக்கு.
அருகிலுருக்கும் திண்ணையில்
இருவரும் அவசரமாக அமர.. நானோ ஏனோ என பார்க்க...
எங்கிருந்தோ வந்தது ஒரு கைதொலைபேசி மனைவியின் கையில்..
இருவரும் மாற்றி மாற்றி கைத்தொலைபேசியில் யாரிடமோ உரையாடல்
என் நடை பயிற்சியின் ஒரு மணி நேர தருணம் முடிவிற்கு வர
கணவன் மனைவியிடம் , கைத்தொலைபேசி பத்திரம் , அப்புறம் குழந்தையிடம் பேச முடியாது என்று கூறுவது கேட்டது ..........
கைக்குழந்தையை மடியில் ஏந்தி, தூக்கி , கன்னத்தில் முத்தமிட்ட குழந்தை , இப்போது கைத்தொலைபேசியாக மாறியது ... காலத்தின் கோலம்.

பனையோலை !!!

பசுமை கொஞ்சும் ஒரு கிராமத்தில் ஒரு குலசேகரன் என்கிற சேகரன் வாழ்ந்து வந்தான். அவன் சிறுமை பிராயத்தில் , தனது தாத்தாவுடன், அவர்களுக்கு சொந்தமான வயல் வெளியில் நடந்து போயிக்கொண்டிருந்தன். அப்ப்போது, அவனுக்கு ஓங்கி உயர்ந்த பனைமரம் அவர்கள் வயல் வெளியில் கம்பீரமாக நின்று கொண்டிருந்தது, பல கேள்விகள் அவனுக்குள் வந்தது. தாத்தாவை பார்த்து கேட்டான். தாத்தா, இந்த பனைமரத்தால் என்ன பயன்? நமக்கு நிற்க ஒரு நிழல் கூட இல்லையே என்றான். உடனே, தாத்தா, என்னடா பொடியா? இப்படி கேட்டு விட்டே? என்று, பனைமரத்தின் அருமை பெருமைகளையெல்லாம் அளந்து கொண்டே சென்றார். சேகரன், நன்றாக உன்னிப்பாக பொறுமையாய் எல்லாவற்றையும் காதில் வாங்கி கொண்டான்.

நாட்கள் நகர்ந்தன. பருவ காலம் மாற, பனை மரமும், கொண்டாட்டமாய், எல்லோருக்கும், பதநீரை அள்ளிக் கொடுத்தது. அதிலும், அழகிய பனை மட்டையில் மக்கள் பதநீரை ஆசையாகப் பருகினர். பனைமரத்திற்கு ரொம்ப சந்தோஷம், தன்னால் மக்கள் பயன் பெறுவதைப் பார்த்து, குதுகலித்தது. காலம் மாற, நுங்கு குலைகளைக் கண்டு, மக்கள், ஆரவாரமாய், கூட்டம் கூட்டமாய் அமர்ந்தது நுங்குகளை சுவைக்க , திரும்பவும், பனைமரத்திற்கு சந்தோஷம். அதிலும், சங்கர் என்னும் சிறுவன், பதநீருக்குள், மெதுவான நுங்குகளைப் போட்டு நன்றாக சாப்பிட்டான்.

காலம் மாறியது. கார்த்திகையும் வந்தது. சேகரனின் அம்மா, அவனை, நல்ல இளங்குருத்து பனை ஓலை ஒன்று கொண்டு வரச் சொன்னதும், சிறுவன் எதற்கு என்று கேட்டான். கம கம வென்று ஓலை கொழுக்கட்டை செய்தான் என்றார் அம்மா. சிறுவன், ஓடி போய், பனையேறும் அண்ணாவை கேட்டு, அழகிய குருத்தோலையாக பார்த்து எடுத்தது வந்தான். அம்மாவும் ஆசையாக ஓலை கொழுக்கட்டை செய்ய, சேகரன் சுவைத்து சாப்பிட்டான்.

நாட்கள் உருண்டோடியது. சேகரன், வாலிபம் அடைந்தான். பனைமரத்தடியில் வாலிபர்கள் உண்ணும் பனங்கள்ளும் அவனை ஈர்த்தது.

வருடங்கள் கடந்தது. சேகரன் தக்க வயதில் மணமுடித்து, அந்த கிராமத்திற்கு, நாட்டாண்மை ஆகி விட்டான். சேகரனோடு சேர்ந்து, பனைமரத்திற்கும், வயதாகியது. முன்பு மாதிரி , அதற்கு மக்களுக்கு பயனளிக்க இயலவில்லை.

ஒரு நாள் பனையோலை ஒன்று, காய்ந்த காரணத்தால், கீழே விழ எத்தனித்தது. அப்போது, அது யோசித்தது. கீழே விழு முன் நாம், சேகரன் வீட்டு முற்றத்தில் விழுந்தால், நம்மை, கூரை வேயவாவது பயன் படுத்த மாட்டானா, என்று நப்பாசை வந்து விட்டது. மெதுவாக வீசிய, தென்றலை, பனையோலை, தன்னை கொண்டு போய் சேகரன் வீட்டு முற்றத்தில் சேர்க்குமாறு விண்ணப்பித்தது. காற்றும் பெரிய மனது வைத்து, சேகரன் வீட்டு முற்றத்தில் பனையோலையை சேர்த்தது. பனையோலைக்கு ரொம்ப குஷியாகப் போய் விட்டது. தன்னை எப்படியாவது இவர்களுக்கு பயன் பாடாகிக் கொள்ள வேண்டுமென துடித்தது.

பனையோலை, விழுவதைப் பார்த்த சேகரன், அடடா, நம் பனைமரம், காய ஆரம்பித்து, ஓலைகள் விழ ஆரம்பித்து விட்டது, என்று சொல்லிக் கொண்டே, மனைவியைப் பார்த்து இதை எதற்காகவாவது பயன் படுத்துகிறாயா என்று கேட்டார். அவருடைய அழகிய மனைவியோ? அட போங்க, இப்போதெல்லாம் காய்ந்த பனையோலையை யார் உபயோகிக்கிறார்கள். இப்போதெல்லாம் ஓடு அல்லது காரை வீடுகள் தாம் அதிகம். சரி, அடுப்பெரிக்கவாவது உபயோகிக்கலாமே? என்றார் சேகரன். ஐயோ, எந்த காலத்தில் இருக்கிறீர்கள் நீங்கள். இப்போதெல்லாம் எல்லாரும், காஸ் அடுப்பு தன் உபயோகிக்கிறார்கள், என்கிறாள் மனைவி. சரி, ஒரு கொழுக்கட்டையாகவது செய்யலாமென்றால், இது ஒரு காய்ந்த ஓலை, ஒன்றுக்கும் பயனில்லை, ஒரு காலத்தில் காய்ந்த பனை ஓலையில் கவிதை, ஜாதகம் என்றாவது எழுதி வைப்பார்கள். இப்போதுதான் பேப்பர் வந்து விட்டதே ! ஓரமாக போடுங்கள் ! எதற்கும் பயனில்லை........

தென்றலென வீசிய காற்று, சடாலென சூராவேளியாக மாற ஆரம்பித்தது. காற்றின் வேகத்தில், காற்றின் அனுமதி இல்லாமலே, பனையோலை பறக்க ஆரம்பித்தது. காற்று செல்லும் திசையெல்லாம் பறந்தது. தனது சொந்த உருவம் அழிந்தது. சுத்தமாக உரு மாறி , வெறும் இலையின் உருவக் கூட்டினை மட்டும் கொண்டு, காற்று, தானாக, தன் வேகத்தை குறைத்தவுடன் கடலிலே கலந்தது. கடல் மட்டும் என்ன? காய்ந்து போன பனையோலை தேவையா என்பது போல, திரும்ப திரும்ப கரையில் கொண்டு பனையோலையை சேர்த்துக் கொண்டே இருந்தது.

பனையோலை என்ன பாவம் செய்தது? நன்றாக பசேல் என்று இருந்த போது இருந்த போது இருந்த மதிப்பு, காய்ந்தவுடன் மதிப்பும் காய்ந்து விட்டது. பனையோலைக்கு இருக்கும் நிலைமை, நம்மில் பலருக்கு இன்று உண்டு.

மக்கள் பதநீர் அருந்துவதைய்ம், அதிலும் பச்சை பனை மட்டை ஓலையில் அருந்துவதையும், மிருதுவான நுங்குகளை சுவைப்பதையும், அதிலும், நுங்குகளை பதநீரில் மிதக்க விட்டு அருந்துவதையும், குருத்து ஓலை பண்டிகை கொண்டாடுவதையும், அக்குருத்து ஓலையில் கம கமக்கும் கொழுக்கட்டை செய்து உண்பதையும், போதை தரும் பனங்கள்ளை அருந்துவதையும் நிறுத்துவதே இல்லை.

Dispersal of cooking gas system in Chennai

Dispersal of cooking gas system in Chennai, sucks. Literally sucks. There is one agency called "South Madras Gas Agency" at R.A.Puram. Whenever, I try to book for my monthly subscription, I would never get connected. The phone will be always busy. After n number of tries, finally a woman from that organization will pickup with a hasty voice. We need to directly tell the subscription number and she will just say "after 10 days". I will try to communicate with her everytime, that I am a working woman, so take a standing order to issue it on saturdays. This women will never listen and hang the phone within seconds.

Now a days, a new system has been introduced it seems. We can order only after 21 days of previous supply. Without knowing this I wasted my time in trying to get connected with the agency. After n number tries, she picks up and listens to my subscription number and says, you need to call only on 24th (I am calling on 23rd!!!). I told her why dont she take the order in a day advance or take a note of it and book it tomorrow ( thinking on the pain, time and effort of connecting with her again). But she did not listen to any of my words and hung the phone again.

24th Oct. After n number of tries, same female voice. Ok.. you will get it after 10 days. I rushingly told "mam please issue it on the respective saturday"...her immediate response was to hung the phone.........hmmmmmm...poor me..

I hate this system basically. Why dont they have a BPO kind of customer service and and train those females to listen to the customers at the first instance? Why dont they ask an option, when to deliver the gas cylinder at home and at what preferred time at a good and nicer voice? Is it possible to teach those females, about customer care?

This system of delivering the gas cylinder simply sucks!!!!!!!

Wedding Anniversary Today

Hey !!!!

My Wedding Anniversary Today and celebrating with Silence.

----------------- 19 Years rolled over....Stepping into 20th......

My first visit to Isha Meditation Center

I got a mail for inviting for a trip to Isha Ashram organized by Cognizant Isha Meditators group. Shankar immediately responded and accepted the invitation. I had a few things to be sorted out and finally decided to go along with Ranjana. So we paid for me, shankar and Ranjana too. Initially I told, its a fun trip organized by Cognizant to Coimbatore. She also happily accepted to come.

The day, Friday came. We had to board the bus at Tidel park and we were waiting for the bus and by looking out the type of the crowd, Ranjana sniffed a little that its not a big fun trip but to an ashram. She started to nag me and fighted with me and told "I am a liar". But what to do, for some reasons we need to lie to our kids for the good sake. In the bus, they played Isha songs and played Sathguru's awesome speech. Somehow Ranjana slept by the time. I too slept with great expectations.

Morning 9.00AM. Still one more to reach the place and the organizers played a game called "Ping Pong Shoot" and it was so nice and finally a guy called Mahesh became the "Donkey" and he had to play and show what we tell and we all told him to self play the both parts of his Manager and him at the office, like anniyan movie. He did it very perfectly and we could not stop the laughter until we reached the Ashram.

Hey..we arrived at the ashram !!. Some how the silence sorrounding there hugged us. It was so organized and we were given the entry pass in no time. We were asked to have the wonderful Isha food as they serve only brunch and dinner at the ashram and that too they are very much punctual in the serving timings and if we miss to have the food, only dinner would be available. So we literally ran towards the "Bhiksha hall" and I have never tasted such a divine food served in 'vazhai ilai' with Jeera water. Honestly, I never had an experienced such a warmth face of people who served us in complete silence. Ranjana started to become lilttle bit accomodating to the situation and she wondered to see the kids eating there, who studied at OM and Sanskrithi in complete silence. She became little bit shocked to eat some raw food like the soaked peanuts.

Next to visit Dhyanalinga. There was little time constraint and the organizers told that we will visit Dhyanalinga first and to the Theerthakund later. Ok..fine... I got ready myself to see the dhyanalinga. They took us in and asked us to wait at the Mandapam for sometime, until the specific pooja is going to start. Exactly by 11.45 we were in front of the Dhyanalinga and the Nadha gana aradhana started and I am not able to express in words, about what I felt there. It was wonderful..awesome..or peaceful. OMG! This experience is unique. My body became light and nothing came up in my mind except the silence. I cannot explain to anyone, that silence can bring in this much expereince in our life. Ok... time to come out of dhyanalinga..man..i did not wanted to come out at all. Wondered how clean they have kept the place. How many people they should employ to clean it too?

What next...looked up the organizer's face. They said we will have some intro given by a swami there about the ashram and then to shopping within the ashram and then to theerthakund. I could not wait to see the Theerthakund. Ok..sat infront of swami for 1 hour and he told all the information (which i had already seen from the http://www.ishafoundation.org/ ). He told us Sathguru's vision on making the dhyanalinga and the mercury based siva linga in the theerthakund. Meanwhile, i found Ranjana missing and finally came to know through the organizer that the small kids has been sent for the Omkaar chanting... oops..i wondered how Ranjana might have co-operataed for these alone with out me. After some time I saw her coming back and when she looked at me, she literally killed me through her eyes, and the eyes said, why did you brought me here ..kind of...

Ok..I took her to the isha shopping center and bought her some juice (she asked for pepsi, but they dont sell carbonated drinks there..). Then got ready for the theerthakund.

4.00PM... Got the tickets for theerthakund, changed into the temple robe and went inside theerthakund. I dont know to swim, but Ranjana does. She started to enjoy and i touched the water and asked Ranjana, whats the depth and she told that she cans stand. ooohh... i just went inside the cold water.........it was so cold and slowly with the help of Ranjana and the other helping woman there i reached the mercury based shiva linga and touched it for a while and just closed my eyes there for a while. I used to be so afraid of water and will never get into such a kind elsewhere. But here...i enjoyed the complete 30 minutes inside the Theerthakund. Here too, to see the kids and how they enjoy ...i just like to watch them too. I can see a complete change in Ranjana's face too and she calmed herself a lot. I could see that visibly.

4.30 PM. organizers requested us, whether we could do the yoga practice for a while. I accepted. Handed ove the things to Ranjana and just did the practice. The mountaneous environment chilled me and just enjoyed the practice. Wow...happy happyness all over the body.

5.30PM.. organizers surprised us that we would be getting into the dhyanalinga to attend the evening nadha gana aradhana. Great..after the theerthakund, after the yoga practice, this time the dhyanalinga looked very different for me. Participated in the meditation and felt very good. My whole body felt a vibrating felling once we came out. Excellent piece of meditation, infront of the dhyanalinga.

6.30 Sathsang. Very nice to chant with every one together. Just chant aloud...requesting for the peace all over in the world. I just loved it. For this alone, Ranjana was not allowed and she stayed outside for her.

7.00 ..Litereally ran for the dinner towards the hall. Excellent food served in complete silence. Looked up the organizers, expecting to return back to chennai. obviously right? The purpose of going there is fulfilled and had a dinner too..what else.......

7.30 Organizers told, there is a "Linga Seva" which we can attend and it costs Rs.20. We thought one more time at Dhyanalinga. Ok..fine no problem. We went inside..sat there for some time. One of the volunteer came slowly towards me and gave me a broom and asked me , can you clean up this area................................. OMG..now i know the meaning of "Linga Seva". When I turned back, I saw Ranjana already started to clean up the staircase using a brush and could not believe it. Ranjana getting involved!!! One hour just passed by, by completely cleaning up the whole place. Wow.. what a wonderful feeling. Now I know how come they can keep the whole area clean!!!.

8.30 Organizers told to board the bus, and one of our co visitor running towards me, asking whether i am interested in having a glimpse of "Sathugur".. I immediately responded..why not...Myself, Shankar and Ranjana ran with him towards the reception hall. There we saw, Sathguru attending a wedding reception inside the ashram. I was thinking...hmm..only we can see him in such a distance. To my surprise, he took the bride along with him and started to come towards us......... I just can't beleive.. What is this..is this real? The security guys came running towards us and we thought he is going to shoo us away. But to our surprise, the security told in a humble voice, to stand a lil away from the path away. We just obeyed him. Sathguru came towards us. We just did a pranam. To our surprise, he stood near us for a while. Responded us back with a pranam with a smiley face. I came to know the purpose of our visit now. Then he started to walk away from us. We had a great chance of speaking with him. Guess, if we have asked a question or spoken to him, he should have really responded to us. But out of surprise, we did not even able to open our mouth. But I felt, just by seeing him and that too within half feet away, that it self is ok and that itself has made me happy. He is a good soul who does great things to the humanity. I wonder how come in this age, he is so active and doing so many good things to the poor and little kids. Even i do have some kind of thoughts to help kids in poverty and have a feeling of starting a school. Let me see..how things goes in my life.

10.00PM Saw a video clipping of Sathguru's visit to Manasarover. I do remember that i have already seen in the "Travel" channel. Still with the covisitors I watched it and finally we all boarded the bus by 10.30PM and reached chennai by 12.30 PM next day.

Its a worthful trip with great experience. I learnt the significance of silence and understood the power of silence in this trip. Be silent in doing things. Be happy always and spread the happiness. Think always this world should be filled with Joy and Happiness always. I am trying to .........

Few hours at US embassy

I happened to visit US embassy today after 2 years. My last visit was in 2007 for my B1 stamping. Today it was for L1 stamping. I could see a major change in the system and the whole process ended within 1 hour. It was so easy and no crowd at all. I just liked it. No commotions, no impatient looks while moving to the counter etc.

I just liked it.

Proudly sitting with my parents

I visited my parents on Ganesh Chathurthi. I felt proud to sit in between my parents and take this photo. Wow! they are living legends with great confidence and do you see the confidence in their eyes? I felt, in just 35-40 years away from now, you may see me in the same way; physically as well as mentally.

No Parking!!!

I observed all the car entrance gates in Chennai, recently. Ohhhh....So many small, small boards hang through out the gate and says "No Parking". If you notice these boards very closely, you will understand, that this is a marketing strategy of different companies, who advertise along with "No Parking" caption in front of the gate as a so called "Social Message". In the name of "Social Message", I feel these companies are marketing their respective products and at the same time easily infringe into our personal and private properties and SPAM our car entrance gates. Just look at the photograph, which I took in one of the prominent area in Chennai! Its a democratic country and I can do what ever I want...duh!!!

I am nothing in this world

Recently, I had a chance to reach the Thiumala Thirupathi by walk. Seriously, i felt, I am nothing in this world and whatever efforts and pains I have gone through in this life, so far are nothing and they are all smaller than a mole.

Wow! Great experience!!!

Kolam

My long time passion is to create a web site for Kolam, especially for the tough 'sikkal' kolams. Surprisingly, when I browsed in the net there are n number of websites, displays lots of kolams. In my younger age, we used to put different kolam in our door step and enjoy by seeing them, once it is done. We used to have healthy competition among the neighbours and try to put a new unique kolam per day in the auspicious month of 'Margazhi'. I had a bunch of kolam collection book. I do remember taking it to my in-laws' house also, after getting married also. In the course of time, I guess I missed/lost it. Still I remember how nicely I used to maintain it. Still I have a longing to create a similar kind of book with lot of toughest kolam collection.

I got amused to see the following links, and hope, if I find time, will definitely make a collection again.

http://www.ikolam.com/kolam
http://kolam.co.in/freehand.html
http://www.pongalfestival.org/pongal-kolam-designs.html
http://tamilelibrary.org/teli/kolam.html

http://kolangal.kamalascorner.com [Excellent work indeed!!! I appreciate this person and her efforts]

I still beleive, who ever is able to put the sikkal kolam, they are intelligent, patient enough in life. I used to admire the home servants, in and around our chennai, my walking spots - who put nice tough kolams and beleive, if they would have got right chance in studies, they might have flourished rather than to be house servants, who does 'murai vasal' and puts intelligent and calculation oriented tough kolams.

Taking responsibility and ownership of the kids is a great sin!!!

In my life I have met with lots of parents-kids relationship trauma.

According to me, taking responsibility and ownership of of their own kids is a sin in India. This is applicable for the parents who thinks they are the responsibile owners of their own kids, and when the kids say, there is a limit and even parents cannot interfere in their personal life beyond a point. Hence I feel, we should take responsibility only to a level, until they reach to a distance and leave them. Kids use parents as a ladder and later point in time, they do not want to look back and they do not want to come back to their old life.

So taking ownership and responsibility on the kids is not necessary beyond a point of time and like any other animals in life, make them to fly and make them to handle life alone and come out of their life. No need to interfere and this will create lot of good things in ones self life and will bring peace and happiness automatically.

Aasaiyee...thunbathirrkku kaaranam!! Just throw the responsibility and ownership out of your hearts and you will be releived and feel happy!!!!

Ultimate thing, one needs in life is happiness and it is within our heart. No need to go in search of it from sons or daughters , who can never constantly bring it to you!!!

Be free and feel happy.

My latest dream

My latest dream of every day!!!

Oh God!!!
Can every pallavan bus be converted into air conditioned bus with less crowd and made lovable to travel?!!!!?!!!

Can every pallavan bus be converted with same bus charge and people behave decent and good and smiling each other!!!?!!!

Can every passanger in the pallavan bus, not spit on the bus stand and make it cleaner, so that I can keep the Laptop down for a while, waiting for the bus!!!???!!!

Can every conductor in the pallavan bus, be smiling with the passanger and issue the tickets with a sense of respect to the commuter!!!???!!!

Can every driver in the pallavan bus, stop the bus in the designated bus stop, instead of making the passangers to run here and there!!!???!!!

Can every passanger in the bus, not spit over the window!!! It is so threating to wait in the bus stand when a bus arrives close by to you!!!???!!!

Can every passanger in the bus, take bath or atleast come clean in the bus!!!???!!! I happened to sit beside a nari kuravai lady for 40 mts....... Did a good breath stopping exercise till then... Isha Yoga helped me by teaching Bandas for me............???!!!???

Or atleast , can there be rain everyday in chennai and make the city clean!!!???!!!

My dream continues!!!!